Op Maandagavond 23 maart 19.00 uur is door de overheid een persconferentie afgegeven waarin evenement en groepsactiviteiten tot zeker 1 juni worden verboden. In heel Nederland merken we dit nu al. Mensen moeten thuis blijven, de verveling slaat toe en we hebben met zijn allen een flinke uitdaging die we tegemoet zien. Ook voor ons als professionele dansschool merken wij dit met onze lessen en sociale dansactiviteiten. Financieel, sociaal en maatschappelijk gezien voelen wij de druk, de spanning maar ook de onzekerheid over toekomstige ontwikkelingen. Maar zeker ook voor jou, niet alleen als cursist of deelnemer maar vooral als persoon: vader, moeder, dochter, opa, oma, zoon, oom, tante etc.
Verplicht thuis te moeten zitten, weinig omhanden maar ook een hele onzekere periode voor de thuissituatie. Kunnen we de kosten en de lasten opbrengen? Uiteraard zijn er overheids maatregelen in het leven geroepen of zijn er plannen in ontwikkeling. Maar toch blijft die onzekerheid. En dat is misschien wel het ergste. “Wat nu?” vragen we ons massaal af, “hoe lang duurt dit nog?” en “zal ik, mijn gezin, mijn familie hier wel uit kunnen komen?”. Allemaal vragen die wij ons met zijn allen(terecht) stellen.
Het meeste wat mij zeer doet zijn de kwetsbare mensen onder ons die nu in isolement moeten leven, geen persoonlijk contact meer met familie, iedere dag uitzichtloos te moeten zitten wachten op… op… wat? Contacten zijn niet mogelijk, en uiteraard wordt de druk verlicht door de digitale mogelijkheden. Maar niks is erger dan er voor je gevoel er alleen voor te moeten staan. Die lach van je kleinkinderen te zien die je niet mag zien. Je zoon of dochter die jou niet mag bezoeken….
Het is een vreemde, onwerkelijke tijd van onzekerheid en met alle stress componenten en uitdagingen.
Mijn dochter Marah heeft tijdens haar geboorte opstart problemen gehad met als gevolg toediening van antibiotica en de laatste maanden structurele verhogingen. Zij moet daarvoor eigenlijk naar de kinderarts in het ziekenhuis…. Maar eigenlijk mag ze dus niet omdát ze verhoging heeft. Ondanks dat ze die verhogingen heeft en ze vaak niet goed voelt is ze altijd vrolijk en lacht ze naar iedereen. Ze gaat zo supergoed met de situatie om. Uiteraard is ze maar een paar maanden oud, maar toch laat ze zich niet kennen en straalt ze een hele positieve vibe uit. En zo zijn er genoeg mensen die zich in een nog ergere, vervelendere of onrealistische situatie bevinden en ergens de energie en hoop uit moeten putten.
Ondanks deze situatie zit er wel een kleine schrale troost en een positieve kant. We zijn op een punt van bezinning gekomen, van relativeren en van balans opmaken. Een maatschappelijke “pauze” als het ware. Even stilstaan na alle heftige momenten, alleen maar doorgaan, doorgaan en doorgaan. De natuur heeft ook wat rust. Minder mensen die naar hun werk rijden, uitstoot van uitlaatgassen is verminderd, etc. De natuur komt nu heel even op adem. Maar ook wijzelf. We genieten meer van de kleine dingen. We mogen van geluk spreken áls we familie kunnen zien. Niet via skype, messenger of een ander digitaal medium, maar persoonlijk. Koester dat moment. Wees er voor elkaar.
We komen er wel uit, linksom of rechtsom. Het ís een zware tijd, een onmogelijk realiteit die zo vanuit een horror film kan zijn gekomen of wellicht een nachtmerrie waarin je zit waar je hoopt dat je nog aan het slapen bent.
Er uit komen moeten we met zijn allen doen. Misschien van elkaar verwijderd maar toch samen. Laten we dit dan ook doen.
En het wórdt al gedaan. Een mooi voorbeeld in mijn directe omgeving is dat mijn zoon Manoah en mijn lieve vriendin Linsey tekeningen aan het maken zijn die ze naar zorginstellingen en ouderopvangcentra sturen. Ze grijpen iedere gelegenheid om van betekenis te zijn. Het is echt een geweldig gebaar waarin ze aantonen dat met relatief weinig middelen een glimlach op het gezicht van de zorgmedewerkers, maar ook op de patiënten en kwetsbare personen kunnen toveren. Dit raakt mij heel erg aan het hart. Een ander voorbeeld is dat mensen actief beginnen te worden in groepen op social media zoals bijvoorbeeld Facebook waarin hulpvragen kunnen worden gepost en mensen daar actief mee aan de slag gaan! Geweldig! Laten we deze zaken als voorbeeld nemen en hier meer mee doen!! Misschien heb jij ook goede ideeën! Ga het vooral doen!
Het jaar 2020 zal dan ook het jaar zijn waar we in de toekomst met onze familie, kinderen en kleinkinderen terug zullen kijken met ” Het was een zeer zwaar jaar, maar we hebben het met zijn allen gered door positief te blijven en goede hoop te hebben! Daardoor hebben we ook meer waardering gekregen voor de dingen die wij hebben!”
Ik kijk uit naar de volgende dansactiviteiten waar we straks onze ervaringen en gevoelens kunnen delen met elkaar. Elkaar opvangen, troosten en vooral elkaar inspireren. We zullen er dan ook extra van genieten als het weer zover is.
Tot die tijd, blijf positief, hoopvol en gezond ! En geniet van de dingen waar je van kunt genieten en hoop jullie snel weer te zien.
Met hele, hele warme groet
Erik
